بسمک یا مُلَقِّن
************
حضرت علامه حسن زاده آملی فرمودند:
عوالم در طول همند.
معانی هم در طول هم اند و در هر مرتبه برای خود حکمی دارد.
پس اقامه ی دلیل برای مستعدین است وگرنه از دلیل، جز خفا و پنهانی حقایق بر نمی آید.
آن ب کشف و مکاشفات گرفتن حال دیگری دارد ک آن، اصل است.
در نظر بگیرید حال جناب رسول صلوات الله و سلامه علیه و آله در تلقی قرآن را.
آن وقتی ک ناموس الهی یعنی جبرئیل در کوه احد نازل شد، حضرت دید قاف عین و شرق و غرب ملک و ملکوت را فرا گرفته؛
در آن حال، یک نفر درس نخوانده و ب مکتب نرفته، و قلم ب دست نگرفته تا یک سطر بنویسد، چگونه ب یکبارگی قرآن را ک علم ماکان و مای است فرا می گیرد و { إنّا أنزلناه فی لیلة القدر} در شأن بنیه ی محمدیه و شرح صدر ه صادق می آید ک اگر همه ی علمای عالم و دانشمندان اولین و آخرین و همه ی نوابغ اعصار را در یک مکانی جمع کنید و پیامبر در بین آنها حاضر شود صادق آید ک گفته شود:
{ هُوَ الّذی بعَثَ فی الأمّییّن رسولاً }
و می بینید اینها همه ک ب آستان قرآن می رسند، اظهار عجز می کنند؛ و زانو می زنند. همه ی منطق خوانده ها، و همه ی صاحبان براهین و فنون علمی از ابن سینا ها، فارابی ها، ملاصدراها، ابن عربی ها و. در مقابل این شخصیت عظمای وجودی خاتم، خاضعند.
پس معلوم است ک برهان، تسلیم کشف و شهود است ک با برهان بودن، با پای چوبین راه رفتن است ولی با کشف و شهود و حضور عندالّلهی ب یکبارگی همه اسرار قرآنی را تلقی کردن است.
درباره این سایت